Laurens Severijnen

geb. 13 april 1944, Boekel (N.Br.) Sinds 1984 aktief bezig met beeldende kunst.
Aanvankelijk gewerkt met klei, was en gips; later vooral met was. Het beeld van was wordt gegoten in brons.
Diverse cursussen en workshops gevolgd: mallen maken, patineren, bronsgieten.

Exposities:

Het Glazen Huis, Amstelpark, Amsterdam 2000;
Vijfhoekkunst 2014, mei, Haarlem
Vijfhoekkunst 2015, mei, Haarlem
Kunstmarkt Spaarndam, 2015, juli en aug.
Galerie Kunst 2001, Badhoevedorp, 2015, sept.-okt.
Reade, Overtoom, Amsterdam, 2015, nov-dec.
Reade, Dr. Jan van Breemenstraat, Amsterdam, 2016, jan.- feb.
Vijfhoekkunst 2016, mei, Haarlem
Kunstmarkt Jan van Goyenstraat, Heemstede, 2016, juni
Nationale Kunstdagen Rotterdam, 2016
Marienheem Beeldentuin, 2017
Spaarnegasthuis Hoofddorp, 2017
Spaarnegasthuis-Zuid, Haarlem, 2017/2018
Spaarnegasthuis-Noord, Haarlem 2017

Begin

Toen ik 40 was geworden en een advertentie in de krant zag: “boetseren en beelden maken” bedacht ik dat ik nu statistisch gezien op de helft van mijn leven was en dat, als ik nog eens een beeld wilde maken, ik er dan maar beter onderhand mee kon beginnen. Zo gezegd, zo gedaan.

Over het werk

Jarenlang lid geweest van de SAKB, een vereniging van kunstenaars in Amstelveen; we kwamen bij elkaar in een oud schoolgebouw; daar deelgenomen aan het Open Atelier op zaterdagmorgen, waar een model telkens in een “korte” of “lange stand” zat. Vaak was daar een heel speciale sfeer, met de stilte, de hoge aandachtsconcentratie en het door de hoge ramen binnenvallend zonlicht.
Ook volgde ik diverse cursussen, zoals mallen maken en patineren. Werken met klei, gips en was.
Wat ik door schade en schande goed geleerd heb is dat je een beeld van was niet in de zon moet laten staan. Dan is dat beeld, waarop je zo vreselijk je best hebt gedaan, de volgende ochtend nl. veranderd in een zwarte plas van gesmolten was.
In 2000 geëxposeerd in “Het Glazen Huis” in het Amstelpark, samen met een schilderes en een fotograaf. Het was spannend en feestelijk.
Sinds mijn pensionering ben ik vaker beelden gaan maken en veel meer gaan exposeren.
Mijn beelden zijn figuratief en “verhalend”. Mensen vind ik boeiend; dieren ook. Vaak vraag ik me af wanneer ik ergens naar kijk hoe een beeld daarvan eruit zou kunnen zien. Wordt dat mooi of boeiend? Welk verhaal zit er in? Welke emotie kan ik hierin tot uiting brengen? Blijdschap, trots, liefde? Ook het boetseren zelf vind ik spannend. Het is daarna bovendien een bijzondere ervaring om het beeld van was, als het na enige maanden klaar is, weg te brengen naar de bronsgieter. En hoe ziet het eruit als het gegoten is in dat koele, zware brons? Ik zou willen dat anderen mijn beelden aangenaam vinden om naar te kijken en ervan kunnen genieten.

Passie

Wat is mijn passie?
Tja…wat niet?
Er is veel wat mij erg interesseert.
Maar wat beelden betreft: mensen uitbeelden, maar ook dieren.
Ook vroeger keek ik altijd wat “extra” naar beelden. Vind ik dit mooi? Leuk? Gek? Wonderlijk? Verbazingwekkend? Wat is de bedoeling van de maker?
Beelden waar ik vaak aan moet denken:
-de beelden van Rodin: de burgers van Calais
-beeld in Rotterdam, vrouw, gat in het midden (symbool van het bombardement van Rotterdam)
-beelden van Giacometti
-een beeld in Amstelveen toont twee mannen met een pet.

Figuratief versus abstract

Wat me bezighoudt is de tegenstelling figuratief-abstract. Zelf ben ik meer van het figuratieve werk. Al begrijp ik inmiddels dat veel beeldende kunstenaars, net als schilders trouwens, eerlijk gezocht hebben en zoeken naar nieuwe uitdrukkingsmogelijkheden. Een HOVOcursus van een aantal jaren over Kunstgeschiedenis heeft mijn begrip daarvoor vergroot.
In Haarlem heb je het Florapark. Dat staat een groot standbeeld van Frans Hals; er schuin tegenover, een beetje weggemoffeld, staat een beeld van “organische groei”, gemaakt van Cortenstaal. Het figuratieve beeld van Frans Hals vind ik schitterend; het abstracte foeilelijk. Iedere keer als ik er langskom zet het me aan het denken.
Wat ik wil is creatief bezig zijn. Mooie beelden maken. Beelden maken die moeite waard zijn. Die krachtig zijn. Van mezelf moet ik beelden wel zo maken dat het anatomisch klopt. Daar zit natuurlijk een onvrij element in. Maar ook een kracht. In hoeverre stop je jezelf daarmee in een kooi? Ben je zelf de veroorzaker van onvrijheid? Uitbeelden wat ik wilde is steeds een uitdaging.
Is een beeld klaar dan kijk ik er erg kritisch naar.
Dat herinner ik me ook van vroeger. Toen maakte ik foto’s en drukte die zelf af. Vaak was één van de (toen nog) 36 foto’s wel goed; toch keek ik daar ook extra kritisch naar. Zo kritisch kijk ik nooit naar het werk van een ander.
Een ander belangrijk punt voor mij is: waarom doen wij mensen zoals we doen.? Wat zijn onze innerlijke drijfveren? Wat zit er achter ons gedrag?
Heerlijk vind ik het om naar een museum te gaan. En schilderijen of beelden te bekijken. Bij een beeld vraag ik me altijd af hoe ik het vind. Mooi, niet mooi? Boeiend? Leuk? Saai? Apart? Vreemd? Verontrustend? Hoe is het gepatineerd? Wat voor sokkel? Wat wilde de kunstenaar uitdrukken? En welke tijd leefde die? Wat was zijn of haar context? Oud geworden of jong gestorven? Bekende naam? Opvallend? Zou ik dat beeld willen hèbben en mee naar huis willen nemen? Welk verhaal, welke associaties komen er bij me op, als ik naar dat beeld kijken? Zou ik dat beeld ook zo maken? Wat zou ik anders doen ?
Eigenlijk, als ik om me heen kijk, draait op de achtergrond altijd een vraag: hoe zou een beeld hiervan er uit kunnen zien? Zou dat boeiend zijn?
Het bekijken van een foto kan ook leiden tot dergelijke gedachten.
De laatste tijd probeer ik meer om ideeën die me wezenlijk bezighouden, tot uitdrukking te brengen in een beeld. Bv. vrijheid, of verbondenheid.
Mooie beelden maken; anderen een plezierig moment bezorgen; iets nalaten wat de moeite waard is.

Laurens Severijnen

born April 13th 1944, at Boekel (NB), a small village in the south of the Netherlands. Since 1984 active in sculpting/visual arts.
in the beginning working with clay, wax and plaster; later mostly in wax. The sculpture in wax is then cast in bronze.
followed several courses and workshops: moulding, patination and casting bronze.

EXPOSITIONS:

Het Glazen Huis, Amstelpark, Amsterdam, 2000;
Vijfhoekkunst, Haarlem, 2014
Vijfhoekkunst Haarlem, 2015
Kunstmarkt Spaarndam, 2015
Galerie Kunst 2001, Badhoevedorp, 2015
Reade, Overtoom, Amsterdam, 2015
Reade, Dr. Jan van Breemenstraat, Amsterdam, 2016
Vijfhoekkunst Haarlem, 2016
Kunstmarkt Jan van Goyenstraat, Heemstede, 2016
Nationale Kunstdagen Rotterdam, 2016
Marienheem Beeldentuin, 2017
Spaarnegasthuis Hoofddorp, 2017
Spaarnegasthuis-Zuid, Haarlem, 2017/2018
Spaarnegasthuis-Noord, Haarlem 2017

START

Having become 40 and seeing a small advertisement in the newspaper “modeling and making sculptures” I thought: “You are now at half of your life, is what the statistics tell. If you sometimes during your life wish to make sculptures, you better start now.”
Thus said, thus done.

ABOUT THE WORK

We worked with wax; because it was cold during the wintertime, we used electric heaters. This, of course, made the wax at some places much to soft; it started to melt. Many years I have been a member of the “SAKB”, an artistclub in Amstelveen, coming together in an old schoolbuilding; participating in the “Open Atelier” ; a model was there in a “short pose” or in a “long pose”.
Frequently, there was there a very special atmosphere, with the silence, the high concentration of attention and the sunlight, coming in through the high windows.
Also, I followed several courses, like about moulding and patination. Work with clay, plaster and wax.
What I learned well through trial and error is that it is not a splendid idea to leave a sculpture of wax in the sun for some time. Then, next morning, that sculpture, on which you put so much effort, has changed into a black pool of melted wax.
In 2000 I exposed in the “Glass House” in the Amstelpark in Amsterdam together with a painter and a photographer. It was exciting and festive,
Since my pensioning I make more sculptures and expose more.
My sculptures are figurative and “tell a story”.
People, as well as animals, are for me fascinating.
Frequently, looking at a subject, I think: “Imagine a sculpture of that”. Would it be fine or interesting? Wat would be the story? Which emotion can I express in it? Joy, proudness, love?Also, the modeling itself in wax is exciting. Then, it is always a special experience to bring the finished sculpture after several monthes to the bronzecaster. And how will it look when it is cast in that cool, heavy bronze?
I hope that other people experience my sculptures as pleasant and enjoy watching them.

PASSION

What is my passion?
Well….what is not?
There are many things which interest me very much.
But as far as sculptures are concerned, sculpting humans, but also animals.
Also as a young adult I looked always a bit longer at sculptures.Do I like this, is it nice? Funny? Amusing? Queer? Surprising? What is the purpose or the message of the maker?
There are some sculptures which frequently pop up in my mind:
– the statues of Rodin: the “Citizens of Calais”
– the wellknown sculpture in Rotterdam: the lady with the hole in the middle, symbol of the bombardement of Rotterdam
-sculptutres of Giacometti
-a sculpture in Amstelveen: two man sitting, resting and looking out, both with a cap.

FIGURATIVE versus ABSTRACT

What I think of frequently is the opposition between figurative and abstract.
Personnelly I like most the figurative work. However, nowadays I understand better that many visual artists, just like painters, have honestly sought and are honestly seeking new possibilities of expression. A HOVO course during several years about History of Art made my comprehension greater.
In Haarlem there is the “Flora park”. Placed there is a big statue of Frans Hals; on the opposite site, a bit stashed away, is placed a sculpture of “organic grow” made from Cortensteel.
The figurative sculpture of Frans Hals is splendid; the abstact one of the Corten-steel is, for me anyway, horrible to see. Every time I pass the sculptures, they make me think about the opposition.
What I want is to create. To make attractive sculptures. Making sculptures which are valuable, worth the effort. Powerful sculptures.
I order myself to make sculptures with the adequate, right anatomy. In that, there is of course an unfree element. But also a strenght. To what extent do you put yourself in a cage?
Are you yourself the cause of lack of freedom?
If the statue is ready, I look at it, very critical. That is also something I remember of earlier days. Then I made photographs, and developed and printed them. Frequently one or two of the, then, 36, were good: still, I looked at those very critical.
As critical as that, I never look at the work of other people.
Another important point for me is the question, why do we people behave the way we do?
Wonderful it is to visit a museum. And to watch paintings and sculptures. At a sculpture I think: what do I think of it? Beautiful, not beautiful, even ugly? Fascinating? Remarkable? Strange? Clever designed? How is it patinated? What kind of pedestal? What did the artist want to express? Why did he (or she!) make this? What are my associations, seeing this? At what time did the artist live? What was his or her “context”? Became old or died young? How was his family life? His youth? Wellknown name? Why? What was the taste of the public at that time? Would I like to own that sculpture? Would I make that sculpture the same (if I could). What would I do different?
As a matter of fact, looking around me, on the background there is always the question: how would it be, a sculpture of this? Would that be interesting? Watching of a photo can give rise to the same questions.
Nowadays, I try more to express in a sculpture deeper feelings. Like about Freedom, or Connectedness.
I want my sculptures to be pleasant to see. Making attractive sculptures, that is what I want.
Give other people a pleasant moment, something to enjoy. Leave something which is worthwile.